Το μπανιο της οργης!!!

Αυτο που μου συνεβη την Πεμπτη ηταν εξαντλητικα συναρπαστικο και συναμα καθηλωτικα καταθλιπτικο!

Πηγα το πρωι γυρω στις 8 και 21 ακριβως στη θαλασσα που ονομαζεται Μπατης, με σκοπο να συναντησω τους νεους μου φιλους με τους οποιους ειχα ραντεβου. Το θεμα ηταν οτι δεν ηξερα ακριβως την ωρα συναντησης και οφειλα να αυτοσχεδιασω. Ξεκινησα από το σπιτι μου περιπου στο κεντρο της Αθηνας κατά τις 7 και 27. Σχετικα νωρις δηλαδη για να τους προλαβω.

Πηρα ένα λεωφορειο και ένα τραμ για πρωτη φορα στη ζωη μου και για τελευταια. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!!!!! Το τραμ είναι ένα ταπεινο μεσο μεταφορας του λαου γιατι παει κυριολεκτικα και μεταφορικα σαν χελωνα!! Ημουν στο πρωτο βαγονακι και ηταν περιεργες οι καρεκλες μεσα γιατι ηταν ολες διπλα διπλα λες και καθομασταν στο θεατρο! Επιδαυριο! Τελος παντων μετα από ποση ωρα φτασαμε. Εγω εφτασα δηλαδη γιατι η άλλη μια κυριουλα που ηταν στο Τραμ δεν κατεβηκε μαζι μου. Φαινεται θα πηγαινε αλλου. Δε με νοιαζει όμως.

Βρηκα αμεσως την παραλια και μολις πατησα το ποδι μου ΤΙ ΝΑ ΔΩ!!!! Η παραλια ηταν αδεια! ΑΔΕΙΑ! Δεν υπηρχε ψυχη! Ηταν ερημικη! Καταθλιπτικη! Ερημη! Στην αρχη νομιζα ότι με κοροιδεψαν αλλα μετα σκεφτηκα με τη λογικη μου ότι δε μπορει να μου το εκαναν αυτό τα παιδια. Και εκατσα να τους περιμενω πισω πισω στην παραλια ώστε να μην τους χασω με τιποτα όταν εμφανιστουν. Μετα από δυο ωρες αρχισε να ερχεται κοσμος, αλλα ο Παναγιωτης, ο Βαγγελης και η Ναταλια πουθενα!!!!!!!!! Τους καταραστηκα να μεινουν για παντα βρωμικοι και ταπεινοι και να μην κανουν κανενα μπανιο φετος!!!

Εγω όμως δεν εμεινα με σταυρωμενα χερια. Βρηκα αλλους φιλους πολύ πιο ομορφους και συμπαθητικους! Το Νικο και τον Αλεξη. Δε μου τα ειπαν αυτοι τα ονοματα τους τα καταλαβα μονος μου! Τους ταιριαζαν παρα πολύ και αποφασισα να τους αποκαλω ετσι. Τους πλησιασα και εστρωσα την ψαθα μου διπλα τους. Ο Αλεξης μου εριξε μια αγρια ματια και με φοβισε αλλα τοτε ακριβως μου μιλησε ο Νικος. Συγγνωμη, θελεις κατι εσυ; μου ειπε. Όχι κυριε, του ειπα. Και εφυγα πληγωμενος που τσακωθηκαμε με τους φιλους μου.