ο λιθοβολισμος της οργης

Ενας καλος μου φιλος που καλειται Δημητρης εγραψε εψες στο ταπεινο twitter οτι ειχε παει στη θαλασσιτσα και παρατηρουσε εναν κυριο που πετουσε πετρες σε οσους εκαναν μπανιο. Βεβαια δεν εγραψε ακριβως αυτο, αλλα αυτο εδινε να καταλαβει το κοινο απο τα συμφραζομενα και με τη σειρα μου αυτο καταλαβα και εγω ολομοναχος και ολανθιστος.

Αμεσως μολις το διαβασα σκεφτηκα οτι ο κυριος που το εκανε αυτο ηταν πολυ εξυπνος και ευρηματικος και εγκληματικος και εφευρετικος! Μετα σκεφτηκα οτι δεν εχω δει σε καμια θαλασσιτσα απο αυτες που εχω παει, δηλαδη στο Μπατη, πουθενα καλαμιες!!! Που βρεθηκαν οι καλαμιες στη θαλασσα ωστοσο; Δε θα επρεπε να ηταν στον καμπο μαζι με τα αλλα φυτα που κανουν παρεα; Για να μπορουμε κι εμεις να κανουμε ανεμποδιστοι την γνωστη παρομοιωση "σαν την καλαμια στον καμπο", σε καθε περιπτωση που κρινεται απαραιτητο;

Μετα απο αυτες τις κουραστικες σκεψεις που με κουρασαν απεριοριστα, σκεφτηκα οτι θα ηταν ενα πανεξυπνο τρικ αν το εκανα και εγω!!! Επλυνα το μαγιουδακι μου που ηταν απλυτο απο το φιασκο με τους πρωην φιλους και νυν εχθρους μου και σημερα το πρωι κινησα προς την φιλολαικοτατη παραλια που ολοι αγαπουν να τη φωναζουν Μπατη, δεν ξερω γιατι. Κοιτουσα σαν χανος δεξια και αριστερα, μπρος και πισω, αλλα οι καλαμιες πουθενα. ΠΟΥΘΕΝΑ!!! Ηταν αφαντες. Δεν τις βρηκα. Επρεπε να σκεφτω ενα δευτερο σχεδιο ευθυς εξαρχης! Εκατσα στα μουλωχτα αναμεσα στον κοσμο. Ηταν ολοι τους μαυριδεροι και ιδιαιτερα ασχημοι σαν και εσας! Με φανηκαν και τρογλοι! Αποφασισα λοιπον να τους λιθοβολησω γιατι αυτο θα εκανε ο καθενας αν τους εβλεπε ετσι. Εβγαλα τις πετρουλες που ειχα μαζεψει αποβραδις απο την ψαθινη τσαντα θαλασσης και διαλεξα τα θυματα μου. Επελεξα δυο μπαμπουινους που επαιζαν ρακετες για αρχη. Τους πέταξα μια χουφτα πετρινες λιχουδιες! Αυτοι εψαχναν γυρω τους και φωναζαν και εβριζαν!!! Τοτε φοβηθηκα και εκανα οτι κοιταω πισω μου, αλλα δεν ηταν κανεις!! Ετσι ετρεξα να βουτηξω στη θαλασσιτσα για να μην εχουμε αλλα, κρατωντας στη χουφτα μου ακομα μερικες πετρουλες. Μεσα στη θαλασσα ηταν δυο κυρατσες περιπου 54 χρονων και δυο μηνων εκαστη οι οποιες μιλουσαν δυνατα, ακαταπαυστα και διολου φιλειρινικα! σχολιαζαν μια αλλη φιλη τους με μισος! Χωρις να διστασω καθολου και με περισση ανδρεια, τους πεταξα τις πετρουλες και απομακρυνθηκα γρηγορα γρηγορα μη με καταλαβουν. Αυτες  βεβαια για καποιο λογο με καταλαβαν και φωναζαν και εβριζαν χυδαια. Σα δε ντρεπονται μεγαλες γυναικες! Ετσι φερεται ο κοσμος και ειδικα δημοσια; Παιδια δεν εχουν να τις μαζεψουν; Αντρες; Σκυλια; Γατια; 

Τελοσπαντων πηρα την ψαθιτσα μου και απομακρυνθηκα. Δεν εφυγα ωστοσο απο την παραλια, διοτι ειχα ακομα μερικες πετρουλες κι ηταν κριμα να πανε χαμενες. Ο τελευταιος μου στοχος ηταν μια παρδαλω, μια τρογλη περιπου στο ιδιο ηλικιακο φασμα με μενα. Φορουσε ενα κακογουστο λεοπαρδαλε μαγιο και ηταν βαμμενη οπως βαφεται η γιαγιακα μου για να παει στην εκκλησια, δηλαδη πολυ και στραβα! Μιλουσε στο κινητο και κακαριζε σαν κλωσσαρα της κακιας ωρας. Ε δεν αντεξα και πολυ και της πεταξα τις τελευταιες μου πετρουλες. Και χαρη της εκανα! Ουτε αυτο δεν αξιζε! Εκανα οτι κοιταω τον ουρανο αλλα η κλωσσα με καταλαβε και αρχισε να ουρλιαζει με τη διαπεραστικη φωνη της. Δεν της εδωσα την παραμικρη σημασια οσο χυδαια και να με εβριζε.

Τελικα μετα απο λιγα λεπτα σηκωθηκα και εφυγα υπερηφανος. Σημερα γενικα περασα πολυ ωραια. Ενιωσα σαν τιμωρος, σαν τον μπατμαν, σαν τον Αδωνι Γεωργιαδη. Ομως δε μπορω να μη σκεφτω ποσο κακια εβγαλαν αυτοι οι ανθρωποι και τι χυδαιες λεξεις με ειπαν. Σοκαριστικο.

Θα ηθελα πολυ να παω στο τουιτερ μια μερα και να κανω το ιδιο. Το τουιτερ λογικα θα ειναι μια πολη σαν τεραστιο ιντερνετ καφε οπου ολοι συνδεδεμενοι γραφουν γραφουν γραφουν. Ε εκει θα πηγαινα εγω σαν ειρηνοποιος, φορωντας πατινια καθως μιλαμε για πολυ μεγαλο μερος, και θα πετουσα πετρες πατιναροντας, χαμογελαστος και κεφατος σαν τουλιπα. Αλλα ισως αυτο να παραμεινει απλα ενα ονειρο